Panenteizm jest także cechą niektórych chrześcijańskich teologii filozoficznych i silnie rezonuje w tradycji teologicznej Kościoła prawosławnego. Pojawia się także w teologii procesu. Myśliciele teologii procesu są na chrześcijańskim Zachodzie powszechnie uważani za nieortodoksyjnych. Co więcej, powszechnie uważa się, że myśl filozoficzna procesu utorowała drogę otwartemu teizmowi, ruchowi, który kojarzy się przede wszystkim z ewangelickim odłamem protestantyzmu, ale przez większość ewangelików jest również powszechnie uważany za nieortodoksyjny.
Ortodoksja wschodnia
W chrześcijaństwie stworzenie nie jest uważane za dosłowną „część” Boga, a boskość jest zasadniczo odrębna od stworzenia (tj. transcendentna). Innymi słowy, istnieje nieodczuwalna różnica pomiędzy tym, co niestworzone (tj. Bogiem), a tym, co stworzone (tj. wszystkim innym). Nie oznacza to jednak, że stworzenie jest całkowicie oddzielone od Boga, ponieważ stworzenie istnieje w i z boskich energii. W ortodoksji wschodniej te energie lub działania są naturalną aktywnością Boga i w pewnym sensie można je utożsamić z Bogiem, ale jednocześnie stworzenie jest całkowicie odrębne od boskiej istoty. Bóg stwarza wszechświat swoją wolą i ze swoich energii. Nie jest to jednak odcisk czy emanacja własnej istoty Boga (ousia), istoty, którą dzieli On przedwiecznie ze swoim Słowem i Duchem Świętym. Nie jest też bezpośrednio dosłownym wyjściem lub wylewem boskości, ani żadnym innym procesem, który implikuje, że stworzenie jest zasadniczo Boże lub jest konieczną częścią Boga. Użycie terminu „panteizm” do opisania boskiej koncepcji w teologii ortodoksyjnego chrześcijaństwa jest problematyczne dla tych, którzy nalegają, że panteizm wymaga, aby stworzenie było „częścią” Boga.
Bóg nie jest jedynie Stwórcą wszechświata, ponieważ Jego dynamiczna obecność jest konieczna do podtrzymania istnienia każdej stworzonej rzeczy, małej i wielkiej, widzialnej i niewidzialnej. To znaczy, że Boże energie podtrzymują istnienie stworzonego porządku i wszystkich stworzonych istot, nawet jeśli te agencje wyraźnie go odrzuciły. Jego miłość do stworzenia jest taka, że nie wycofa swojej obecności, co byłoby ostateczną formą unicestwienia, nie tylko narzucenia śmierci, ale całkowitego zakończenia istnienia. Tym samym całe stworzenie jest zasadniczo „dobre” w samym swoim bycie i nie jest wrodzonym złem ani w całości, ani w części. Nie zaprzecza to istnieniu duchowego lub moralnego zła w upadłym wszechświecie, a jedynie twierdzeniu, że jest ono wewnętrzną właściwością stworzenia. Grzech wynika z istotnej wolności stworzeń do działania poza boskim porządkiem, a nie jest konieczną konsekwencją odziedziczenia ludzkiej natury.
Panenteizm w innych wyznaniach chrześcijańskich
Wielu chrześcijan wierzących w uniwersalizm – wyrażany głównie w Uniwersalistycznym Kościele Ameryki, wywodzącym się, jako fuzja wpływów pietystycznych i anabaptystycznych, z amerykańskich kolonii XVIII wieku – posiada panenteistyczne poglądy na Boga w połączeniu z ich wiarą w apokatastazę, zwaną również powszechnym pojednaniem. Panenteistyczni chrześcijańscy uniwersaliści często wierzą, że subsystencja całego stworzenia w Bogu sprawia, że pojęcie ostatecznego i trwałego wyobcowania od Niego jest nie do utrzymania, powołując się na fragmenty Pisma Świętego, takie jak Efezjan 4:6 („[Bóg] jest nad wszystkim, przez wszystko i we wszystkich”) i Rzymian 11:36 („od [Boga], przez niego i do niego wszystko”), aby uzasadnić zarówno panenteizm, jak i uniwersalizm. Panenteizm był też przez długi czas główną siłą w kościele unitariańskim, opierając się częściowo na koncepcji Nadduszy Ralpha Waldo Emersona (z eseju synonimicznego z 1841 roku).
Panenteistyczne koncepcje Boga pojawiają się wśród niektórych współczesnych teologów. Teologia procesu i duchowość stworzenia, dwa ostatnie kierunki rozwoju teologii chrześcijańskiej, zawierają idee panenteistyczne. Charles Hartshorne (1897-2000), który połączył teologię procesu z panteizmem, przez całe życie należał do kościoła metodystów, ale był także unitarianinem. W późniejszych latach dołączył do kongregacji Unitarian Universalist w Austin w Teksasie i był aktywnym uczestnikiem tego kościoła. Odnosząc się do takich idei jak „teokosmocentryzm” Thomasa Oorda (2010), miękki panenteizm teizmu otwartego, teologia porównawcza Keitha Warda i realizm krytyczny Johna Polkinghorne’a (2009), Raymond Potgieter zauważa takie rozróżnienia jak dipolarny i dwubiegunowy.
